پيغام

هان ای بهار خسته که از راه های دور
 موج صدا ی پای تو می ایدم به گوش
 وز پشت بیشه های بلورین صبحدم
 رو کرده ای به دامن این شهر بی خروش
برگرد ای مسافر گمکرده راه خویش
از نیمه راه خسته و لب تشنه بازگرد
 اینجا میا ... میا ... تو هم افسرده می شوی
 در پنجه ی ستمگر این شامگاه سرد
برگرد ای بهار !‌ که در باغ های شهر
جای سرود شادی و بانگ ترانه نیست
جز عقده های بسته ی یک رنج دیرپای
بر شاخه های خشک درختان جوانه نیست
برگرد و راه خویش بگردان ازین دیار
بگریز از سیاهی این شام جاودان
رو سوی دشتهای دگر نه که در رهت
گسترده انمد بستر مواج پرنیان
 این شهر سرد یخ زده در بستر سکوت
جای تو ای مسافر آزرده پای ! نیست
بند است و وحشت است و درین دشت بی کران
 جز سایه ی خموش غمی دیر پای نیست
دژخیم مرگزای زمستان جاودان
 بر بوستان خاطره ها سایه گستر است
 گل های آرزو همه افسرده و کبود
شاخ امید ها همه بی برگ و بی بر است
برگرد از این دیار که هنگام بازگشت
 وقتی به سرزمین دگر رو نهی خموش
غیر از سرشک درد نبینی به ارمغان
 در کوله بار ابر که افکنده ای به دوش
 آنجا برو که لرزش هر شاخه گاه رقص
 از خنده سپیده دمان گفت و گو کند
آنجا برو که جنبش موج نسیم و آب
 جان را پر از شمیم گل آرزو کند
آنجا که دسته های پرستو سحرگهان
آهنگهای شادی خود ساز می کنند
 پروانگان مست پر افشان به بامداد
آزاد در پناه تو پرواز می کنند
 آنجا برو که از هر شاخسار سبز
مست سرود و نغمه ی شبگیر می شوی
 برگرد ای مسافر از این راه پر خطر
 اینجا میا که بسته به زنجیر می شوی 

**************************

حلاج

در آینه دوباره نمایان شد

با ابر گیسوانش در باد

باز آن سرود سرخ اناالحق

ورد زبان اوست

تو در نماز عشق چه خواندی ؟

که سالهاست

بالای دار رفتی و این شحنه های پیر

از مرده ات هنوز

پرهیز می کنند  

نام تو را به رمز  

رندان سینه چاک نشابور

در لحظه های مستی 

مستی و راستی 

آهسته زیر لب 

تکرار می کنند

وقتی تو  

روی چوبه ی دارت

خموش و مات 

بودی

ما  

انبوه کرکسان تماشا  

با شحنه های مامور

مامورهای معذور

همسان و همسکوت ماندیم

خاکستر تو را

باد سحرگهان

هر جا که برد

مردی ز خاک رویید

در کوچه باغ های نشابور  

مستان نیم شب به ترنم

آوازهای سرخ تو را باز

ترجیع وار زمزمه کردند

نامت هنوز ورد زبان هاست

**************************

در آستان عشق ...

آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست 

با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست 

امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است  

چون دست او به گردن و دست رقیب نیست

اشک همین صفای تو دارد ولی چه سود 

 اینه ی تمام نمای حبیب نیست 

 فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار

صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست

سیلاب کوه و دره و هامون یکی کند 

 در آستان عشق فراز و نشیب نیست 

 آن برق را که می گذرد سرخوش از افق

پروای آشیانه ی این عندلیب نیست

**************************

تذكره ي بهار

ببین گنجشک شنگ صبحگاهی
سکوت بیشه را چون می‌زند رنگ
درین شبگیر،  این نقاش آواز،
چه رنگین پرده‌ها سازد ز آهنگ!

ز آوازش کند آیینه‌ای نغز
حضور خویش سازد آشکارا
گهی در گوشه‌ی نیریز و عشاق
گهی در پرده‌ی نوروز خارا

به هر نغمه گشاید پهنه‌ای را
فزاید بر اقالیم وجودش
چو می‌داند که سهم او ز هستی
نباشد غیر آفاق سرودش

میان خواب و خاموشی چه مانی
درون تیرگی‌ها و تباهی
تو نیز این پرده‌پردازی در آموز
از آن گنجشک شنگ صبحگاهی

 **************************

به کجا چنین شتابان؟

 به کجا چنین شتابان؟

گون از نسیم پرسید

- دل من گرفته زین جا

هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟
- همه آرزویم اما
چه کنم که بسته پایم.

به کجا چنین شتابان؟
- به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا، سرایم
- سفرت به خیر اما تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه‌ها، به باران
برسان سلام ما را

**************************

نفسم گرفت از این

  نفسم گرفت از این شهر در این حصار بشکن
  در این حصار جادویی روزگار بشکن

  چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون
  به جنون صلابت صخره ی کوهسار بشکن

   تو که ترجمان صبحی به ترنم و ترانه
   لب زخم دیده بگشا، صف انتظار بشکن

   «سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی»*
   تو خود آفتاب خود باش ، طلسم کار بشکن

   به سرای تا که هستی که سرودن است بودن
    به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن

    شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
    تو به آذرخشی این سایه دیوسار بشکن

     ز برون کسی نیاید چو بیاری تو، اینجا
    تو ز خویشتن برون آ، سپه تتار بشکن.

**************************

خواب آشفته

حسرت نبرم به خواب ان مرداب

كارام درون دشت شب خفته ست

دريايم و نيست باكم از طوفان

دريا همه عمر خوابش اشفته ست

**************************